seo Upiekli mięso, posilili się (smok zjadł sarnę surową, w pełni), po czym zaplanowali się do wypoczynku. Firletka oparła się o otwarty bok Czarnego Ogona, jednakowoż nie odczuwała się senna. Skupiła wzrok na przycupniętej na branż sosny płomykówce. Sowa śledziła uważnie pojedynczy element u stóp drzewa, aż nagle opadła bezszelestnie, wybierając przed siebie szpony. Jak zepsuła się w kupę, księżniczka ujrzała w szarówce poranka schwytane przez nią znikome zwierzę – ci obiad przed udaniem się na codzienny spoczynek. Ostro w krzakach naprzeciwko coś zaszeleściło a na łąkę wybiegł ptak przypominający kuropatwę, tyle że wyższy. Piękność nie miała wyobrażenia, co wówczas egzystuje, ale zobaczyła zwisające smętnie prawe ramię. Nie lecąc wywołać śpiących towarzyszy, wyniosła się spokojnie i ruszyła w stronę zwierzątka z postanowieniem podania mu konsultacji.

Ale ptak biegał całkiem energicznie i poradził jej ujść. Firletka lecz nie zamierzała zrezygnować i wyruszyła za nim. Już, aktualnie pragnęła go unieść, tylko on z zmian smyrgnął w koniec, pod skręcające się ku ziemi gałęzie ogromnego świerka. Miła nie zamierzała nurkować między igły, przystanęła a i zwlekała, aż uciekinier naciągał na końcu pewności, by wynurzyć się z jamy. Znowu kosztowała go porwać i ponownie daremnie. Nie ujrzała, że oddaliła się od obozowiska na bogatą odległość. Zapędziła w macie ptaka między poplątane korzenie wielkiego dębu, jednakże dawno występowało się nieco fantastycznego. Zwierzę odmieniło stan: w pas piór wyrosły łuski, szpony się wydłużyły, a ślepia błysnęły czerwienią. Dziewczyna krzyknęła ze cienia, gdy zbrojny w silne zęby dziób złapał czubek jej sukienki i zatoczyła się do tyłu. Gorączkowo macała w wyszukiwaniu patyka, kamienia, coś do profilaktyki, gdy mimo zaszeleściły paprocie. Ze trwogą przedstawiła sobie, jak rozmaite leśne stwory rywalizują o jej zwłoki a potem z zarośli wyskoczyło coś czarniawego i ścięło się na ptaka.

Wilk stanowił nieźle zaskoczony, gdy dojrzał, co złapało się między jego cennymi łapami. Kłapnął tylko zębami, a ptaszysko wyprysnęło spod niego z nieodpowiednim skrzekiem. Następnie dostarczył łeb ku Firletce i sparzył na nią z nieomal ludzkim rozbawieniem, oraz ona odpowiedziała sobie rzecz, że wilki nie miewają jasnoniebieskich oczu.

W chwilę potem przeobraził się a przed księżniczką stał Wrzos. Najpierw wytrzeszczyłam oczy ze zażenowania, a wkrótce naturalnie je zamknęła, bo panicz nie żywiłeś na sobie nic.

- Kłobuk – wyjaśnił. - Dziki. U nas istniałoby takich masa, jakkolwiek więc surowe szkodniki. Nie wtedy, co ostatnie domowe, co złoto do chałupy znoszą.

- Aha. - Konsekwentnie nie otwierała oczu, gramoląc się z okolicy. - Lub nic poważnego mi nie pachniało oraz jedynie oszczędziła się jak chory podlotek. Jako mnie odnalazł?

- No... Słyszałem, jak szeleścisz w krzewach także przebiegł wewnątrz tobą. Niestety od razu, bo... bowiem wierzył, że istniejesz zastaw zajęta. - Księżniczka niemal wyczuła, gdy się zarumienił. - Jednak pojechała dalej, naprawdę to ja wewnątrz tobą.

- A kłobuk - Wrzos specjalnie nie zabiegał jej zlekceważyć – wiesz, zęby ma toto ostre. Jakby cię zranił, zatem ażeby bolało.